Victim blaming

Bij victim blaming krijgt een slachtoffer na het meemaken van fysiek, online of seksueel geweld, zoals een aanranding, ook nog zelf de schuld bijvoorbeeld door het gedrag, door de kleding, door de manier van lopen, enz. .  Victim blaming is schadelijk voor het slachtoffer en de dader komt ermee weg.

Blaming-the-victim of victim blaming (het slachtoffer de schuld geven) – Nederlands slachtofferbeschuldiging of schuldvraagomkering – is een vorm van morele ontkoppeling waarbij een dader of omstanders de schuld bij het slachtoffer leggen. Door te stellen dat het slachtoffer het aan zichzelf te wijten heeft, kan een dader zichzelf als slachtoffer van de omstandigheden afschilderen tegenover zichzelf en anderen. Daarmee is deze verontschuldiging voor het slachtoffer extra belastend. Dit kan zo ver voeren dat het slachtoffer hierin gaat geloven met zelfverachting tot gevolg. Ook zorgt het verschijnsel ervoor dat het slachtoffer minder snel de openbaarheid zoekt, uit schaamtegevoelens. De term is afkomstig van William Ryan uit zijn gelijknamige boek Blaming the victim (1970).

Het neerleggen van de schuld bij het slachtoffer is onder meer te zien bij aanranding en verkrachting. Gedrag of kledingswijze van het slachtoffer wordt dan wel aangevoerd als aanstootgevend en een teken dat het slachtoffer ‘er zelf om vroeg’. Zo zijn er ook pedoseksuelen die beweren dat de kinderlijke seksualiteit een uitlokking was.

https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/ze-vroeg-erom/

https://www.oneworld.nl/lezen/seks-gender/waarom-we-slachtoffers-graag-de-schuld-geven/