Parafilie

Een parafilie (de liefde voor het andere, het abnormale) is een duurzame intens seksueel opwindende fantasie, impuls of gedraging die gericht is op ongebruikelijke objecten of stimulering.  Sommige parafilieën zijn strafbaar, andere niet.  Om aan de diagnose parafilie te voldoen dienen de parafiele fantasieën, impulsen en/of handelingen 1. als ego-dystoon (ik-vreemd) beleefd te worden ; 2. beperkingen met zich mee te brengen in het sociale functioneren ; 3. lijdensdruk te veroorzaken. Als er geen subjectief lijden, geen sociale beperkingen of geen delinquentie is, dan mogen parafiele handelingen niet als parafilie in de zin van psychische stoornis gediagnosticeerd worden.  Er zijn overigens vloeiende overgangen tussen psychische stoornis en normale uitdrukkingsvormen.

Voor veel mensen kunnen ze bizar en / of sociaal onaanvaardbaar lijken en het uiterste einde van het seksuele continuüm vertegenwoordigen. Ze gaan meestal gepaard met intense seksuele opwinding voor onconventionele en / of niet-seksuele stimuli. In sommige gevallen komt het gedrag slechts sporadisch voor, terwijl het in andere gevallen dwangmatig en / of verslavend kan zijn. Veel seksuologen (zoals wijlen professor John Money van de John Hopkins University) hebben sommige parafiele gedragingen beschreven als ‘gefixeerd’ en voor de getroffenen is het verlangen aanhoudend en veeleisend.

onychofilie

Hoewel de statistieken vertekend zijn door differentiële rapportage en vervolging, is er algemene overeenstemming onder de psychiatrische gemeenschap dat alle parafilieën door mannen worden gedomineerd (waarbij 90% van alle getroffenen mannen zijn en sommige schattingen suggereren dat de verhouding zo hoog is als 30 tegen 1 ). Onderzoek toont ook aan dat sommige parafilieën vaker voorkomen dan andere. De meest voorkomende parafilieën die in de wetenschappelijke literatuur worden gerapporteerd, blijken bijvoorbeeld masochisme, sadisme en fetisjisme te zijn. Binnen klinieken waar zedendelinquenten worden behandeld, zijn de meest voorkomende parafilieën (misschien niet verrassend) pedofilie, voyeurisme en exhibitionisme.

Het is ook bekend dat atypisch seksueel gedrag vaak clustert en / of overlapt (gelijktijdig of opeenvolgend). Sommige onderzoeken hebben bijvoorbeeld gerapporteerd dat parafiliepatiënten gewoonlijk twee tot drie parafila’s gelijktijdig ervaren, waarbij ongeveer 5% er tot 10 gelijktijdig ervaart. Het begin van parafiel gedrag begint meestal tijdens de vroege adolescentie door een complex biopsychosociaal netwerk van oorzaken. Het gedrag bereikt meestal zijn volledige ontwikkeling op de leeftijd van 20 jaar. Van enkele van de oorzaken van parafiel gedrag is bekend dat ze verschillende genetische en hormonale afwijkingen, prenatale neuro-ontwikkelingsfactoren, neurocognitieve en disfunctionele hersenen, slecht aangepast leren en een disfunctioneel gezinsleven tijdens de kindertijd omvatten.

Parafila’s worden zelden omschreven als verslavingen, aangezien het grootste deel van de discussie zich afspeelt of het stoornissen in de impulsbeheersing zijn of dat ze binnen het spectrum van obsessief-compulsieve stoornissen vallen. De beste criteria voor de diagnose van parafilie zijn ongetwijfeld te vinden in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fourth Edition, Text Revision ( DSM-IV-TR ) van de American Psychiatric Association . In de DSM-IV-TRmoet een parafiele stoornis aan twee essentiële criteria voldoen. Het eerste criterium is dat de essentiële kenmerken van een parafilie terugkerende, intense seksueel opwindende fantasieën, seksuele driften of gedragingen zijn die doorgaans betrekking hebben op (i) niet-menselijke objecten, (ii) het lijden of vernederen van zichzelf of zijn partner, of (iii) kinderen of andere niet-instemmende personen die optreden gedurende een periode van ten minste zes maanden. Het tweede criterium is dat een diagnose wordt gesteld als het gedrag, de seksuele driften en / of fantasieën klinisch significant leed of beperkingen veroorzaken op sociaal, beroepsmatig of andere belangrijke gebieden van functioneren.

Het element dwang is een ander belangrijk onderscheidend kenmerk van parafilieën. Sommige parafilieën (bijv. Sadisme, masochisme, fetisjisme, hypoxyfilie, urofilie, coprofilie, klismafilie) – die ik in toekomstige blogs zal bespreken – zijn alleen betrokken of omvatten consensuele volwassenen die deelnemen aan het specifieke parafilie-gedrag, observeren of tolereren . Dit atypische, niet-dwingende gedrag wordt door velen in de psychiatrische gemeenschap als relatief goedaardig of onschadelijk beschouwd omdat er geen schending van iemands rechten is. Atypisch dwangmatig parafiel gedrag wordt als veel serieuzer beschouwd en vereist bijna altijd therapeutische interventie (bijv. Exhibitionisme, voyeurisme, frotteurisme, necrofilie, zoöfilie).

Ten slotte is het ook vermeldenswaard dat sommige beoefenaars die in het veld werkzaam zijn, onderscheid hebben gemaakt tussen wat wordt aangeduid als optionele, geprefereerde en exclusieve parafilieën. Een optionele parafilie is een gedrag dat een alternatieve route biedt om seksueel opgewonden te raken. Een man met redelijk normale seksuele interesses kan bijvoorbeeld af en toe hun seksuele opwinding versterken door tijdens het vrijen damesschoenen met hoge hakken en netkousen te dragen. Bij geprefereerde parafilieën geeft een persoon de voorkeur aan parafilie boven conventionele seksuele activiteiten, maar kan hij nog steeds deelnemen aan conventionele seks. Een man zou er bijvoorbeeld de voorkeur aan kunnen geven om – waar mogelijk – damesschoenen met hoge hakken en netkousen te dragen tijdens seks. Bij exclusieve parafilieën kan een persoon niet seksueel opgewonden raken zonder de parafilie. In dit geval,