Knuffelcontact

Liefdevolle aanraking binnen een zorgcontext is een bijzonder fenomeen waar het laatste woord  nog niet werd over gezegd en zeker het laatste ethische denkkader nog niet rond afgewerkt. Meer nog,  we zijn  kritischer en angstiger beginnen omgaan met aanrakingen sinds de beruchte Dutroux-jaren. Aanraken werd gevaarlijk, het kon emoties oproepen die niet meer te temperen waren, kon leiden tot seksueel grensoverschrijdend gedrag. Afstand houden was de boodschap. Het werd de nieuwe professionele houding. Het was duidelijk, je raakt elkaar niet zomaar aan. ‘Don’t touch, don’t hug’ werd beschouwd als een veiligheid voor zowel de zorggebruiker als de professionele zorgverlener. Daarnaast merken we, mogelijks mede door het taboe dat nog steeds rust op seksualiteit, dat bij veel professionelen het idee blijft leven dat liefdevolle aanrakingen wel eens diepere seksuele noden en verlangens zouden kunnen opwekken bij de zorggebruikers.

En dus raken de begeleiders, buiten een deskundige wasbeurt de mensen best niet teveel aan. Of worden pogingen van zorggebruikers om lichamelijke connectie te zoeken, veel te vaak afgedaan als seksueel grensoverschrijdend.

Maar is liefdevolle, troostende, warme, betrokken aanraking niet één van de meest fundamentele behoeften van de mens? Een aantal controversiële proeven, in de vorige eeuw uitgevoerd bij o.a. aapjes, toonden toen al aan dat liefdevolle aanraking de basis vormt voor gezonde hechting. En dat gezonde hechting een fundamentele rol speelt voor het emotionele welzijn van mensen. We weten ondertussen meer over aanraking, hechting, emotioneel welzijn, verbondenheid. Maar toch, wanneer het mensen met een zorgvraag betreft, ontstaat er vaak twijfel en  is terughoudendheid voelbaar. De boodschap voor zorgverleners blijft nochtans duidelijk: wees niet bang voor liefdevolle en betrokken aanraking. Bron Aditivzw Nieuwsbrief december 2020