Haptische communicatie

Aanraking is het eerste zintuig dat zich bij de foetus ontwikkelt.  De ontwikkeling van de haptische zintuigen van een baby en hoe deze zich verhoudt tot de ontwikkeling van de andere zintuigen, zoals het gezichtsvermogen , is het doelwit van veel onderzoek geweest. Er is waargenomen dat menselijke baby’s enorme moeite hebben om te overleven als ze geen tastzin hebben, zelfs als ze zien en horen.  Baby’s die door aanraking kunnen waarnemen, zelfs zonder zicht en gehoor, hebben de neiging om het veel beter te doen.

Net als bij zuigelingen is de tastzin bij chimpansees sterk ontwikkeld. Als pasgeborenen zien en horen ze slecht, maar klampen zich sterk vast aan hun moeders. Harry Harlow voerde een controversieel onderzoek uit met resusapen en merkte op dat apen die werden grootgebracht met een “moeder van badstof”, een draadaanvoerapparaat gewikkeld in zachtere badstof dat een niveau van tactiele stimulatie en comfort bood, als volwassenen aanzienlijk meer emotioneel stabiel waren dan degenen die met een louter draad moeder. Voor zijn experiment bood hij de baby’s een geklede draagmoeder aanen een draagmoeder die een fles met eten vasthield. Het blijkt dat de resusapen het grootste deel van hun tijd bij de badstofmoeder doorbrachten, over de draadsurrogaat met een fles voedsel, wat aangeeft dat ze de voorkeur gaven aan aanraking, warmte en comfort boven voedsel .

Aanraking kan in veel verschillende vormen voorkomen, sommige kunnen het fysieke en psychologische welzijn bevorderen . Een warme, liefdevolle aanraking kan tot positieve resultaten leiden, terwijl een gewelddadige aanraking uiteindelijk tot een negatief resultaat kan leiden. De tastzin stelt iemand in staat verschillende sensaties te ervaren, zoals: plezier, pijn, hitte of kou. Een van de belangrijkste aspecten van aanraking is het vermogen om fysieke intimiteit over te brengen en te versterken .  De tastzin is het fundamentele onderdeel van haptische communicatie voor interpersoonlijke relaties . Aanraking kan in veel termen worden gecategoriseerd, zoals positief, speels, controlerend, ritueel , taakgerelateerd of onbedoeld. Het kan zowel seksueel zijn ( zoenen is een voorbeeld dat sommigen als seksueel beschouwden), en platonisch (zoals knuffelen of een handdruk ). Slaan , duwen, trekken, knijpen, schoppen , wurgen en hand-tot-hand vechten zijn vormen van aanraking in de context van lichamelijke mishandeling .

Drie gebieden van openbare aanraking tussen koppels zijn onderzocht: de hoeveelheid aanraking tussen een paar in de beginfase van een romantische relatie; hoeveel aanraking er plaatsvindt tussen het paar na langer samenzijn, en de mate van aanraking met de hoeveelheid aanraking die mannen en vrouwen laten zien en wie de aanraking heeft geïnitieerd en wanneer ze ermee begonnen.

Publieke aanraking kan dienen als een teken dat anderen laat zien dat de partner bezet is. Als een stel elkaars hand vasthoudt of hun armen om elkaar heen slaat, is dit een signaal dat anderen laat zien dat ze samen zijn. Dit soort tekens worden volgens Burgoon, Buller en Woodall vaker gebruikt door paren in de datings- en verkeringsfase dan tussen hun getrouwde tegenhangers.

Studies hebben ook aangetoond dat er een verschil is tussen de seksen over wie wanneer aanraakt. In de beginfase van een relatie volgen mannen vaak sociaal voorgeschreven genderrollen . Patterson gaf aan dat mannen die deze sociale rol vervullen meer zouden aanraken in losse relaties en naarmate de relatie intiemer werd tijdens serieuze dating- of huwelijksrelaties , zouden vrouwen meer aanraken. De Amerikaanse cultuur dicteert nog steeds dat mannen “de eerste stap zetten” in de context van daten en relaties.

Aanraking tussen echtparen kan helpen om een ​​goede gezondheid te behouden. In een onderzoek door de psycholoog Jim Coan van de Universiteit van Virginia toonden vrouwen onder stress tekenen van onmiddellijke verlichting door alleen de hand van hun man vast te houden. Dit leek effectief te zijn wanneer de vrouw deel uitmaakte van een bevredigend huwelijk.

Seksuele aanrakingen

Volgens Givens is het proces van non-verbale communicatie of onderhandeling het verzenden en ontvangen van berichten in een poging iemands goedkeuring of liefde te krijgen. Verkering , die tot liefde kan leiden, wordt gedefinieerd als een non-verbale boodschap die is ontworpen om seksuele partners aan te trekken. Tijdens de verkering wisselen we non-verbale communicatiebewegingen uit om elkaar te vertellen steeds dichterbij te komen totdat we elkaar aanraken. Essentiële signalen op weg naar intimiteit zijn onder meer neuzen in het gezicht, elkaar kussen en strelen.

Verkering heeft vijf fasen, waaronder de aandachtsfase, de herkenningsfase, de gespreksfase, de aanrakingsfase en de liefdesfase. Haptiek vindt meer plaats tijdens de laatste twee fasen.

De aanrakingsfase:
Eerste aanraking : is waarschijnlijk meer “toevallig” dan met voorbedachten rade door een neutraal lichaamsdeel aan te raken en waarbij de ontvanger de aanraking accepteert of verwerpt door lichaamsbeweging.

Knuffelen : De omhelzing is de meest basale manier om iemand te vertellen dat je van hem houdt en hem mogelijk ook nodig hebt.

Intentie om aan te raken : Een non-verbale communicatie haptische code of cue is de bedoeling erachter. Uw hand over de tafel reiken naar een enigszins onbekende persoon wordt gebruikt als een manier om te laten zien dat u bereid bent om aan te raken.

Zoenen : In overleg bewegen door hoofden te draaien zodat de lippen elkaar kunnen raken, is het laatste deel van de vierde fase van verkering, de kus.

De laatste fase, vrijen, die tactiele stimulatie omvat tijdens het voorspel, bekend als de lichte of protopathische (= de gewaarwording van de prikkel kan door de zintuigen niet scherp gelokaliseerd worden) aanraking. Eventuele gevoelens van angst of ongerustheid kunnen worden gekalmeerd door andere aanrakingen, zoals kussen, snuffelen en een zachte massage.